John Ashberry біраз жылдың алдында өнер басылымдарының біріне берген сұхбатында:

Біз қалай өмір сүріп жатырмыз.

Əлемдік қаламгер, характрлі ақынымыз Омарғазы Айтанұлының 1961 жылы жазған «Қолғапсыз қол» дейтін тамаша лирикасы бар.

Сөздің тәртібі, танымның тәртібі және болмыстың тәртібі бар.

Т.С.Элиот туралы тағы не айтуға болады. Оның алапат даңқының өзі үлкен салмақ екені анық.

Айдың бозамық сәулесінде жер бетіне ағаш бұтақтарының кұңгірт көлеңкесі түсіп тұр.

Адамзаттың арыдағы миф пен аңыздан тұрған санасында тынбай ұшып келе жатқан бір құс бар.

1960-шы жылдардың басында бірнеше поэма жаздым.

Оқырман шығарманы қолына алғанда, оған ең әуелі: «автор не айтпақшы, ол маған нені жеткізбекші?» деген ой келетіні анық.

Ақын Омарғазы Айтанның өмірінен аз таныс адам, оның – саяси қуғын-сүргіннен бұрынғы және кейінгі, деп екі кезеңге бөлінгенін біледі.

Біз ұмытшақ болып кеткендейміз, немесе біздің мәдениетімізде өзіміз аңғармайтын үлкен мәселе орын теуіп отыр, өйтпегенде бұған дейін бізден айтулы бір ақын шықса, оған ілесіп тағы да сондай дәрежедегі бір-екі ақын көзге түсетін еді.

Ф.Достаевский жасаған механикаға тән образдың («Қылмыс пен жаза» романына қатысты) алатын мән-мағынасы терең.

Өлең оқығанда сөз кейде ауыр сезіледі, ауырлығы төбеңнен аспан құлап келе жатқандай бо

Ф.Кафка мен оның шығармасы XX ғасыр əдебиетіндегі ерекше құбылыс саналады. Ол өзінің сыр

Өткен ғасырдың 60-шы жылдарында, Х.Л.Борхестің ағылшын тілінде

Ертек десе, көз алдыңа терезенің алдында түнгі аспанға қарап отырған бала мен мысық келеді.