Бокалдар толған мөлтілдеп, Соғылып жатыр шараптар. Ақынға өлең төркіндеп,
Шашылып қалды парақтар.

Жын келеді ауақтап, \ Қызыл тілі салақтап.

Әзәзілге сендің бе, \ Айтқанына көндің бе,

кішкентай самокатын сүйретіп \ сол сәтте-ақ ғайып болды \ химиялық ерітінді тамызғандай жоғалды

Олар оның қас жанарына турап қарай алған жоқ.

Бүгіп сансыз сырларды шөлейт, шөлейт құм қалды.

Мені де, өлім, әлдиле, Әлдиле, өлім, әлдиле!

Қайныма қарға мініп, ұрын бардым. Күйеуден өзім қатар бұрын бардым.

Ғалам да оны, Ғаламды ол да тыңдаған.

Доңыздай талғамай жеп семіргендер, Саналып ақылдыға жатыр, інім.

Ажалым да ғажабым – Өлең,сені аңсадым!

Көсем емес, кім жалтақ? Шешен емес жоқ адам.

Оның да дүбір көрсе табаны қызып, қиқуласа делебесі қозатындай.

Еділ бол да, Жайық бол, / Ешкімменен ұрыспа.

Сөзді ұғар осы күнде кісі бар ма? Демеймін жалпақ жұртқа бірдей жағар.

Оралмас деп өкінбеңіз өткенге, / Орынбасар табылады кеткенге.