Тұңғиық теңіз теңізшіні біржола жұтып қойды.
Анасы білген жоқ оны.

Егер, қыздыра алмасаң ән-жыр алаңын,
Жолымды басқаға жүктеме тағдыр алаңым.

Қанды қанжар түйрелсе де қаншама,
Қаншама рет талықсысын тамсана –

Тасбақа шөп арасында қиқалаңдап барады,Ақсаңдап.Бір аяғынан кемтар, сынған.Жел тұрып,

Біздің ауыл ар жағы – көкпеңбек қыр,
Ізгі жауын себелеп көктем кеп тұр.

Мен саған:
Адамзатқа тән емеспін
Дедім.

Қап-қара түн.

Біден алыс бұлтқа тиген көк мұнар,
Бұлағына болып едім көп құмар.

Өзің де мүмкін білерсің
Сөйлеген сөзі бір құстың

Тағы бір көктем,

Тағы бір, дейтінім

Сен екеуміз
Ескі бір шарапханада жолықсақ,

Ойласаң өткен күнді айтады жыр,
Тыңдасаң естіледі бір терең сыр,
Ой өліп, өмір сөніп, көп соғылған,
Суреті өткендердің алдымда тұр.

​Ай білмейді өзінің үнсіз екенін,
Тіпті, өзінің ай екенін де.

Көру үшін,
Кезу үшін түстіктегі шаһарды,

«Ой азабын құшағыңа ала біл...»

Білем,..